اگر خداوند عادل است پس چرا با اعطای «عصمت» عده ای را از گناه مصون کرده است و به مابقی این عصمت را نداده است ٬ تا آنها مرتکب گناه نشوند؟!
معنای عدل الهی این نیست که خداوند هر نعمتی به موجودی عطا فرمود، به سایر مخلوقات هم همان را عطا فرماید، که چنین رفتاری خود با علم و حکمت و نظام خلقت منافات دارد! رایجترین ِ «مفهوم عدل قرار دادن هر چیزی در جای خودش است. خداوند متعال هر مخلوقی را براساس حکمتی خلق نموده و در جایگاه خودش قرار داده است و ملزومات لَازم جهت انجام وظایف محوله را به آن مخلوق عطا نموده است. عصمت، نشأت گرفته از علم است. علمی که خداوند متعال به وسیله وحی و القاء به معصومین عطا کرده است. اما «القاء یا الهام»و «وحی»را در اختیار دیگران نیز قرار داده است. و همین دو منبع علم، یعنی علم هر کس به میزان ظرفیت اوست که ظرفیت او نیز براساس حکمت خلقت و جایگاهش در نظر گرفته شده است. لَازم است که رسول خدا(ص) و ائمه اطهار(ع) که مسئولیت دعوت و رهبری مردم به سوی هدایت را بر عهده دارند، به همه علوم واقف باشند، اما لَازم نیست که همه مردم، به همه علوم واقف باشند. چنانچه شما مباحث علمی کلاس اول راهنمایی را به کودک دبستانی کلاس اول آموزش نمیدهید، چرا که نه جایگاه و ظرفیتش را در این اندازه میدانید و نه برای او و وظیفهای که جهت کسب علم بر عهده دارد چنین آموزشی را لَازم میدانید، آیا این کار حکیمانه شما ظلم است یا عین عدالت است؟ یا به عنوان جراحی را به یک مکانیک و مکانیکی را به یک دانشجوی هنر و یا نقاشی ،مثال: اگر در یک دانشگاه پزشکی را به یک دامپزشک تعلیم نمیدهند، ظلم است؟ یا عین حکمت و عدالت است؟ انبیای الهی و سایر معصومین(ع) جایگاه و مسئولیتهایی دارند که مخصوص آنهاست. لذا ملزومات و ابزار لَازم برای انجام آن مسئولیتها - که یکی از آن ملزومات عصمت و ظرفیت آن است - به آنها عطا شده است. اما سایر انسانها در چنین جایگاهی قرار نگرفته اند و چنین مسئولیتها و تکالیف سنگینی که لَازمه اش برخورداری از عصمت (علم جامع) باشد نیز بر عهده ندارند. پس مشاهده میفرمایید که خداوند حکیم، عادل است و هیچ ظلمی (نقطه مقابل عدل) در خلقت صورت نپذیرفته است.
در خاتمه، توجه شما به این نکته مهم لَازم است که نه عصمت و اختیار انجام گناه را از انسان (معصومین) سلب میکند و نه عدم عصمت انسان را مجبوربه ارتکاب گناه مینماید. بلکه انسانها همگی در دوری یا ارتکاب گناه مختار هستند و بر هیچ کس هم بیش از امکان و توانی که به او داده شده چیزی تکلیف نشده است و هیچ کس هم بابت آنچه بر عهده ندارد مؤاخذه نمیگردد. ( لا یکلف الله الا وسعها)
