(رمضان را باید آیینه بسازیم پیش رویمان تا در آن چهره ی باطن و سیمای اخلاق خویش را به تماشا بنشینیم.)
واژه «رمضان» از ریشه
«رَمَضَ» است، به معناى بارانى که اوّل پاییز مىبارد و هوا را از خاک و غبارهاى
تابستان پاک مىکند و یا به معناى داغىِ سنگ از شدّت گرماى آفتاب .
مّا درباره این که چرا این نام بر یکى از
ماههاى سال، گذاشته شده است، زمخشرى (م 528 ق) گوید:
اگر پرسى: «چرا ماه رمضان را به این نام نامیدهاند؟»، گویم: روزه در
ماه رمضان، عبادتى دیرین است، و گویا عربها این نام را به خاطر داغ شدنشان از
حرارت گرسنگى و چشیدن سختى آن، نهادهاند، همچنان که به آن «ناتق (رنجآور)» هم
گفتهاند؛ چون سختى روزه، آنان را به رنج و زحمت مىافکند .
و گفتهاند: چون نام ماهها را از زبان قدیم
نقل کردهاند، آنها را با زمانهایى که در آنها قرار داشتند، نامیدهاند و این ماه،
در روزهاى گرم و داغ بوده است
شمارى از روایات، این نامگذارى را به سبب نقشى
دانستهاند که ماه رمضان در پاکسازى آئینه جان از آلودگىهاى گناهان و پاکسازى روان
از زنگار خطاها دارد. از پیامبر صلىاللهعلیهوآله روایت است: إنّما سُمِّیَ
رَمَضانُ؛ لِأَ نَّهُ یُرمِضُ الذُّنوبَ؛ این ماه را رمضان نامیدهاند: چون گناهان
را مىزداید. این وجه در نامگذارى، از یک سو با ریشه لغوىِ
«رمضان» و از سوى دیگر با برکات، رهآوردها و آثار آن، هماهنگ و متناسب است .